ای صورتت ز گوهر معنی خزینه ای

ما را ز داغ عشق تو در دل دفینه ای

دانی که آه سوختگان را اثر بود

مگذار ناله ای که برآید ز سینه ای

زیور همان دو رشته مرجان کفایتست

وز موی در کنار و برت عنبرینه ای

سر درنیاورم به سلاطین روزگار

گر من ز بندگان تو باشم کمینه ای

چشمی که جز به روی تو بر می کنم خطاست

وان دم که بی تو می گذرانم غبینه ای

تدبیر نیست جز سپر انداختن که خصم

سنگی به دست دارد و ما آبگینه ای

وان را روا بود که زند لاف مهر دوست

کز دل به درکند همه مهری و کینه ای

سعدی به پاکبازی و رندی مثل نشد

تنها در این مدینه که در هر مدینه ای

شعرش چو آب در همه عالم چنان شده

کز پارس می رود به خراسان سفینه ای